Eerst nog even terug naar de vorige aflevering. Mijn opmerking over personen die de inhoud van mijn stukjes maar “slap geklets” vinden, heeft heel wat mondelinge en mail reacties opgeleverd. En wat denk je alleen maar ontkenningen van bovenstaande opmerking. Sommige mensen gaven zelfs toe dat ze de muren uit deze rubriek regelmatig opsporen om hem in het echt te zien. Algemene conclusie was ”ga zo door” en dat doen we dus ook. Laat ik de daad dan maar tegelijk bij het woord voegen. Over “de daad” gesproken ik moet u iets bekennen.
Ik heb “het” gedaan. Wie kan het zich niet herinneren zijn “eerste” keer. Die van mij was bij de openhaard, romantischer is het bijna niet voor te stellen. De vonken vlogen er van af, wat een passie. Tja het ging me nog wel aan het hart, het slopen (u dacht toch niet aan iets anders) van mijn stenen openhaard maar het moest er een keer van komen. Als verzachtende omstandigheden kan ik nog wel opvoeren dat ik alle steentjes netjes heb afgebikt om weer te hergebruiken. Want die waren hard nodig om een groot gat dat was ontstaan dicht te metselen. Dus zelf maar eens de troffel ter hand genomen. Dat ik een mening over muren heb mag de vaste lezers van deze muur inmiddels bekend zijn. Echter zelf metselen was er nog nooit van gekomen. Nu had ik het geluk dat stukadoor Carlo Hienkens mijn eerste metselwerk vakkundig van een vlakke laag stucmortel heeft voorzien zodat het eindresultaat voor altijd aan de buitenwereld is onttrokken. Hoe ik het dan vond? Ja, leuk. Maar wel een precies werkje. Vooral de samenstelling van je cementmortel is van cruciaal belang. Met te veel water in je mortel blubber je hele muur onder. Met weer te weinig water in je mortel krijg je de stenen lastig op de juiste hoogte gedrukt. Een “echte” metselaar weet natuurlijk precies wat ik bedoel. Een “echte” is Wim Tromp, de maker van de foto en stenen spiraal op diezelfde foto. Wim is in een ver verleden 10 jaar metselaar geweest en heeft zelfs nog praktijk lessen metselen gegeven. Dus we kunnen wel spreken van een kenner. Zo heeft hij uit verveling ooit deze spiraal gemetseld. Het is echter wel een kort exemplaar (Toon Hermans zou zeggen, “het is eigenlijk een paal van niks”, of ging dat over een liedje?) maar in deze tuin voorzien van een ruime border komt deze “paal” goed tot zijn recht. Aanwezig maar niet overheersend. De paal heeft eerst als voet van een zonnewijzer gediend, daardoor wordt de hoogt van de paal in één keer duidelijk. De zonnewijzer heeft het loodje gelegd en is vervangen door een vaas. Wim heeft een knap stukje werk geleverd. Want tegenwoordig worden deze stenen met de steenzaag netjes in de nodige vorm gemaakt. Hij heeft dit allemaal voorzichtig met kaphamer en sabel gedaan. Dat is een waar precisie werkje want voor je het weet hak je een stukje teveel van de steen en dan kan je weer opnieuw beginnen met een nieuwe steen. Nu gebeurde dit nogal eens want aan de spiraal zijn zacht rode stenen gebruikt. Na al het hak en metselwerk is de steen afgewerkt met een platvolle witte voeg. Een leuk stukje metselwerk al met al. Jammer dat de zonnewijzer niet meer op de spiraal staat. Want hoe laat is het nu? Kijk maar eens naar de doelloos rond kijkende mussen. Het zal me niet verbazen dat Wim Tromp regelmatig zingt, “voooogeltje wat zing je vroeg”, maar kwalijk kun je het ze niet nemen want hun tijd aanduiding is weg. Mogelijk kunnen ze in de tuin van de buren kijken want daar is het gras toch altijd groener net zoals onze spiraal die in de loop der jaren van een aardig laagje groen is voorzien. Maar eerlijk is eerlijk het misstaat niet op deze plek.
Foto: Wim Krom
Cijfer uitstaling: 8
rene.lust@bouwcenter.nl
|
